Psalm 126
“Als der Herr die Gefangenen Zions zurückführte, waren wir wie Träumende”.
Cum reduxit Dominus captivos Sion, fuimus sicut somniantes. Psalm 126
Legitur hic initium cantici quod canebatur in gradibus ad templum usque. Nescimus quis scripserit.
Pro contentis, hic psalmus indicat tempus post-exilici Israel, quia hoc est de adventu e captivitate Babel. Iudicavit Dominus Israel LXX annis. Israel autem erat in iudicio prius. Hi sunt quadraginta anni in deserto. Et venientes de deserto, terram novam ingressi sunt. Nunc autem cum de Babylone in lerusalem revertuntur, reversi sunt in patriam in patriam suam. Haec quondam benedicta terra Canaan quiescebat ac suis sabbatis perfruebatur. Sic Verbum Dei, Lev. XXVI, 34. requieverunt terra et iumenta annis LXX. Sed et filii Israel requievit in Babylone.
Ibi in Babylone foris inter hostes, ibi templum nullum habebant sacrificium. Per LXX annos in remissionem peccatorum suorum Israel non habuit. Nullam iam templum. Qua angustia ad cor Dei reducendi sunt. Etiam hodie Deus aliquas adversitates concedit animo ut nos ad cor suum reducat. Longe fuerunt ibi in Babylone a benedictionibus Dei, quas posuit Dominus in Ierusalem. Non erant iam in patria sua. Quando Dominus fidelis praecepit Israeli redire in Chanaan, volebant cito reverti in Ierusalem. Eo tempore nullae plures discordiae atque discordiae. Omnes Israelitae unum tantum finem habebant: urbem "Hierosolymam".
Scriptura non dicit somniasse, sed somniantes esse similes. Non erant somniantes, sed nuntius adeo potens ut primum somnium esse putaverunt. Factum est autem sicut somnium glorise pro illis Israelitis, ut possint reversio in Ierusalem. Illi Israelitae nobis in exemplum facti sunt. Ad terrenam Hierusalem redire cupientes cupiebant.
Quid est, fratres, si Ierusalem caelestem non desideramus? Tunc spiritualiter cum Domino non habitamus, tunc in capite vel in corde velimus, non satis illi copulati sumus. Cur illi Israelitae desideraverunt domum? Caritas Dei erat in Ierusalem. Ibi Ierosolymis in templo, donavit eis Deus remissionem peccatorum suorum per sacrificia animalia. Cur enim supernam Ierusalem gloriosam vix sumus domos, etiamsi Domino in spiritu serviamus, ut Paulus dicit Rom 8, 4b? Omnes, qui ad Dominum pertinent, probe novimus quia plenitudo dilectionis Dei nos ibi manet in Ierusalem caelesti. Ibi est in Ierusalem caelesti amor Domini nostri, qui peccata nostra omnia terrena vita dimisit. Iesus Christus est qui ad horam nos repraesentavit coram Deo nostro summo sacerdote.
Respondetur: nexu caremus cum Domino. Ex eo quod in idololatria propriae voluntatis tantum ambulamus. Hic videmus propositum Dei iterum populum suum terrenum benedicere ac ditare. Propter peccatum suum sub maledicto, et propter peccatum inopes facti sunt. Servi erant tantum in Babylone. Etiamsi Ierusalem nullam cupiditatem movit, plus illis divitiae spirituales quam exteriores opes significabant. Isti autem Israelitae in Babylonia cognoverunt se a Deo diligi, quamvis sub Dei iudicio essent in Babylone. Sciebant etiam quod Deus eos reduceret.
Israel in peccato propriae voluntatis usque ad idololatriam iacuit. Fuerant Deo inutiles. Sed ipsi non animadverterunt. Vivebant adhuc in Israel. Et Dominus saepe monuerat eos per verba prophetarum. Et non audierunt vocem Dei. Tunc iudicium venit. Tunc Israel egressus est de terra sua. ductus est Israel in dolorem valde. Secunda humiliatio eorum destructa est templum et civitas Ierusalem. Asperitas captivitatis aggravavit corda eorum per annos LXX, decennium post decennium. Haec asperitas carceris eos purgavit. Contra idololatriam duri facti sunt. Idolorum videre et audire non voluerunt. Potuit autem Deus eis iterum uti. Ita Deus omnia restituet. Scriptura de omnium rerum restauratione loquitur. Deus iterum populum suum uti potuit, et ideo Dominus reduxit eos in Ierusalem.
Cum Israël Deum tanquam Regem suum rejecerit, tum 1 Samuel 8:5 & 18-20 passim legitur Deum non posse dare illis alium Regem. Post exsilium Deus permisit sacerdotum ministerium iterum incipere. Sed hoc etiam ministerium finitum est, reiecto filio Dei. Exinde Christus Messias in suo populo partem non habuit. Legitur in IX capite Danielis prophetae, vers. 26. Locus iste in Scripturis sanctis de Israel loquitur. Nunc autem Deus creavit spirituale sacerdotium. Hoc autem sacerdotale ministerium in nostro die manet. Sumus enim, inquit Verbum Dei, regale sacerdotium. Sumus, etsi nos non respicis. Ibi impletur sermo novi testamenti, ubi dicitur: Abscondita est vita tua. Vita aeterna ab extra videri non potest. "Vita vestra abscondita est cum Christo in Deo".
Dominus noster Jesus Christus fuit in captivitate. Deprehensus est in peccato nostro, quod habuit in cruce removendum. Post resurrectionem suam, YHWH eum ad gloriam restituit. Caelum terra erat. Pater qui eum tantopere amavit (John 15:9) exspectavit eum desideranti animo. Fratres et sorores in Domino sumus parum diligens Salvatorem. Quamvis defectus nostros, plenitudinem amoris eius in nobis habemus. Caritas Dei nunquam excidit. Perfecta haec est Dei caritas erga me et te. Carissime solvit. Unde venimus? venimus a perdito. ab aeterno annihilatione pervenimus. Tantum nos amavit. Itane ei grati sumus? Quomodo Dominus desideraverit Patrem suum caelestem. Jesus autem non multum dixit de illo. Sed in cor erat. Tandem rediit de loco peccati, de Babylonia mundi. Ipse etiam pauper factus est; sed propter nos. Etiam sub maledicto de arbore suspensus erat.
Nunc ad nos veniamus. Sed et nos adhuc quantum ad corpora nostra, captivos peccati sumus. Inde est, quod reditus ejus habebit redemptionem corporis omnium salvationis pro contento,
sicut legitur in epistola ad Romanos (8 — redemptio corporis).
Scimus quantum desideramus corpus spirituale sine peccato, et novit Dominus quantum petimus de reditu suo. Ubi autem Spiritus Domini, ibi libertas (2 Corinthians 3:17) ut secundum Spiritum ambulemus. De ambulatione in Spiritu desiderata est uniri Capiti, Christus, quia tantopere nos quisque diligit aequaliter. Non magis alterum diligit, quia pauciora habet peccata. no Omnes nos pretio emit, ut quisque eius aequalis est amor. Quam mirati erimus, cum splendorem et splendorem coeli videre licet. Nullam notionem habuimus de existentia mundi caelestis talis. Paulus de ea loquitur et dicit: « Quod non vidit oculus, quod non auris audivit, quod in cor hominis non venit, quod praeparavit Dominus diligentibus se ». Hi sunt qui vitam suam Christo dant et Ipsum sequuntur.
Fratres, valet deambulare cum Jesu propter infinitam aetemitatem. Quia iam ad ostium est. Iam nos in Apocalypsi vocat, ecce venio cito, et merces mea mecum est, ut reducamur a servitute peccati et a servitute mundi in gloriam suam. Tunc erimus sicut somniantes.
Amen.